18 mei Schep eilanden van rust

‘Het gaat zo regenen’, zegt de beheerder tegen ons. ‘Willen jullie niet liever een uurtje wachten tot de bui voorbij is?’ Welnee! Wij zijn niet van suiker. We hebben ons bovendien goed toegerust. Een voor een stappen we in het smalle bootje dat op en neer schudt om ons te verwelkomen. Bij onze bagage horen ook twee paraplu’s. Laat dat buitje maar komen.
‘Over 2 km komt er rechts een tunneltje’, legt de meneer ons uit terwijl hij de natte doek over de rand van de boot uitwringt. ‘Kan niet missen’. Daar ga je onderdoor en dan ben je in de Eilandpolder.

Schuilen onder de brug
Terwijl ik probeer grip te krijgen op de grillige koers van het bootje en netjes rechts te varen, betrekt de lucht meer en meer. Onze hond Gizmo zit voorop en waakt over ons en het bootje. ‘Misschien kunnen we schuilen onder de brug?’, oppert mijn zoon. Dat is een goed idee. Ik neem een ruime bocht en zie tot mijn verwondering dat er al drie bootjes in het smalle tunneltje liggen. Er wordt wat geschikt en geduwd en zelfs voor een bootje na ons waar een jong gezin hun oude moeder probeert droog te houden is nog een plekje. Maar de bui waait over.
Dan drijven we uit de Eilandpolder in.

Sputteren
Bootje varen is een lange traditie in ons gezin. Eerst gewoon met een roeiboot, waarvan je sterke armen en harde billen kreeg. Nu een fluisterbootje dat nauwelijks sneller is. Maar telkens weer gebeurt hetzelfde. In het begin lijkt iedereen te sputteren vanwege de kleine ruimte en het trage ritme. ‘Welke kant gaan we op?’ ‘Nee niet rechtdoor, linksaf, zeg ik je.’ ‘Hoe komt al dat water in de boot? Hé, kijk uit, je hebt die stop eraf geschopt met je voet!’
Maar na verloop van tijd wordt iedereen rustig. We hebben het ritme begrepen en geaccepteerd. We kijken naar de koeien en de koeien kijken naar ons. Twee ganzen vliegen op en landen iets verder weer in het water. Een fuut zwemt met een jong op haar rug.

Schep eilanden van rust
In onze gehaaste maatschappij is het nodig om zelf bewust deze eilanden van rust te scheppen. Momenten waar je weer tot jezelf komt. En net als in het bootje, is het goed deze tijden te begrenzen. Telkens opnieuw schep je in je agenda momenten waarop je niet gestoord wil worden. Geen afspraken. Geen telefoon. Geen mail die open staat. In het begin sputtert je systeem een beetje. Het voelt onwennig aan. Maar na enige tijd bedaart de innerlijke onrust. Dan breekt de primetime aan. Het lukt je om echt iets moois te maken, iets zinvols te doen, een goed idee te krijgen of iets ingewikkelds te doen.

Deze week nog starten de twee laatste workshops voor de zomer
1. Donderdag 20 mei, workshop ‘Stressvrij werken met Tijdsurfen’.
Je leert hoe je jouw eigen takenbootje vloeiend kunt navigeren.
Haal die nare tijdsdruk uit je programma. Zorg dat je weer ruimte in je hoofd krijgt voor genieten en creativiteit in plaats van alleen maar te haasten en nog niet klaar te zijn.

2. Woensdag 19 mei, workshop ‘Zelfbeeld en Emoties’
waar je het kleine geluk leert waarderen en ook leert omgaan met tegenslag.
Zie hoe je moeiteloos de innerlijke criticus tot rust kunt brengen in plaats van een eeuwig gevecht aan te gaan dat je alleen maar kunt verliezen. Leer de weerstand tegen emoties op te heffen zodat je niet meer piekert en alleen maar donkere regenwolken ziet.