19 nov Met de laatste muntjes

Op de terugweg komen we langs refuge Ricou. We willen vragen of we van het toilet gebruik mogen maken, maar tot onze verbazing doemt er achter de refuge een heus terras op waar wandelaars zijn neergestreken onder rode parasols en een oude trage loebas in de hoek ligt te slapen waarvoor onze Giz het niet nodig acht te gaan blaffen.
We kijken elkaar aan, een terrasje…? Onze kleren zijn nat van het zweet, we zijn net van twee bergmeertjes via een stenig pad afgedaald. Links en recht van ons zaten marmotten op een rots op de uitkijk om andere marmotten met kleintjes met een harde fluittoon te waarschuwen. Voor ons gevoel komen we vanuit de wildernis in één slag terug in de beschaving.
‘Ik lust wel een biertje’ zegt mijn vrouw. En ik ook wel, want nooit smaakt een biertje zo goed als na een intense wandeltocht.
‘Deux bières, s’il vous plait, ’ vraag ik ‘kunnen we met een kaart betalen?’ ‘Nee, dat gaat niet,’ zegt het meisje vriendelijk ‘alleen met muntgeld’.

Komt nog wel
Vlak voor we weggingen zei ik tegen mijn vrouw dat ik nog even contant geld wilde opnemen, maar dat was er niet meer van gekomen. Ik dacht, ik pin wel wat onderweg, maar dat was er ook niet van gekomen, en voor we het in de gaten hadden zaten we in een pinautomaatloze regio.
Ik kijk in mijn portemonnee. Daar schraap ik € 3,10 bijeen, niet voldoende voor onze biertjes. Als wij opstaan om onze rugzakken weer om te doen, staat een aardige Duitse meneer op en zegt in zijn beste Engels: ‘Die twee biertjes zijn voor mij.’
Ze waren nog lekkerder dan we verwachtten.

Geheime plekjes
Bij onze blauwe rijdend huisje aangekomen, blijkt mijn vrouw nog allerlei geheime plekjes te hebben. Uit de binnenzak van haar jas komt zomaar een biljet van 5 euro. Uit de zak van een broek nog wat klein geld. En ‘Oh ja,’ ze begint te glimmen ‘ik heb nog niet in mijn tasje gekeken’. Uit het tasje blijkt nog 10 euro te komen. We tellen alles bij elkaar op. Het is net voldoende voor een extra nacht op deze goedkope bergcamping, plus nog een baguette voor het ontbijt, plus nog twee muntjes voor de warme douche.
De volgende dag blijkt het volkoren pompoenbrood wat mijn vrouw gekocht had en waar ik nog smalend om gelachen had ‘we gaan toch lekker Frans brood eten’, de redding te zijn tijdens onze bergtocht. Midden op de berg, terwijl we uitpuffen van een steile etappe langs een krachtig stromend riviertje, eten we smakelijk de laatste dikke sneden brood, met de rest van de kaas die op rantsoen was.

Zenspreuk
Alles klopte precies op deze tocht. Ik moet denken aan een spreuk van mijn zenmeester: ‘In de toekomst is alles mogelijk maar als je achteromkijkt, lijkt het alsof het precies zo moest zijn.’ Deze spreuk is helemaal geen vanzelfsprekendheid. Je kunt ook tegen de stroom in roeien en voortdurend geconfronteerd worden met de gevolgen van je eigen mismanagement.
Het Tijdsurfen is geïmpregneerd door het leven in de zentempel. Het leven in de tempel volgt een natuurlijk en harmonisch ritme. Dit zijn geen met het verstand bedachte regels waar men zich aan moet houden, maar het ritme is een gevolg van eeuwenoude ervaring die zich gecondenseerd heeft tot een stromende tijdsrivier.
Tijdsurfen legt uit hoe deze rivier omgaat met taken en opdrachten, met tegenvallers en hindernissen, met problemen en een emotionele gebeurtenis. Telkens blijf je rustig, telkens voel je precies welke stap je te doen hebt. En als je terugkijkt stel je tot je tevredenheid vast dat het precies zo moest zijn zoals het gelopen is.

Drie mogelijkheden
1. Meteen in september start er een nieuwe

Op de terugweg komen we langs refuge Ricou. We willen vragen of we van het toilet gebruik mogen maken, maar tot onze verbazing doemt er achter de refuge een heus terras op waar wandelaars zijn neergestreken onder rode parasols en een oude trage loebas in de hoek ligt te slapen waarvoor onze Giz het niet nodig acht te gaan blaffen.
We kijken elkaar aan, een terrasje…? Onze kleren zijn nat van het zweet, we zijn net van twee bergmeertjes via een stenig pad afgedaald. Links en recht van ons zaten marmotten op een rots op de uitkijk om andere marmotten met kleintjes met een harde fluittoon te waarschuwen. Voor ons gevoel komen we vanuit de wildernis in één slag terug in de beschaving.
‘Ik lust wel een biertje’ zegt mijn vrouw. En ik ook wel, want nooit smaakt een biertje zo goed als na een intense wandeltocht.
‘Deux bières, s’il vous plait, ’ vraag ik ‘kunnen we met een kaart betalen?’ ‘Nee, dat gaat niet,’ zegt het meisje vriendelijk ‘alleen met muntgeld’.

Komt nog wel
Vlak voor we weggingen zei ik tegen mijn vrouw dat ik nog even contant geld wilde opnemen, maar dat was er niet meer van gekomen. Ik dacht, ik pin wel wat onderweg, maar dat was er ook niet van gekomen, en voor we het in de gaten hadden zaten we in een pinautomaatloze regio.
Ik kijk in mijn portemonnee. Daar schraap ik € 3,10 bijeen, niet voldoende voor onze biertjes. Als wij opstaan om onze rugzakken weer om te doen, staat een aardige Duitse meneer op en zegt in zijn beste Engels: ‘Die twee biertjes zijn voor mij.’
Ze waren nog lekkerder dan we verwachtten.

Geheime plekjes
Bij onze blauwe rijdend huisje aangekomen, blijkt mijn vrouw nog allerlei geheime plekjes te hebben. Uit de binnenzak van haar jas komt zomaar een biljet van 5 euro. Uit de zak van een broek nog wat klein geld. En ‘Oh ja,’ ze begint te glimmen ‘ik heb nog niet in mijn tasje gekeken’. Uit het tasje blijkt nog 10 euro te komen. We tellen alles bij elkaar op. Het is net voldoende voor een extra nacht op deze goedkope bergcamping, plus nog een baguette voor het ontbijt, plus nog twee muntjes voor de warme douche.
De volgende dag blijkt het volkoren pompoenbrood wat mijn vrouw gekocht had en waar ik nog smalend om gelachen had ‘we gaan toch lekker Frans brood eten’, de redding te zijn tijdens onze bergtocht. Midden op de berg, terwijl we uitpuffen van een steile etappe langs een krachtig stromend riviertje, eten we smakelijk de laatste dikke sneden brood, met de rest van de kaas die op rantsoen was.

Zenspreuk
Alles klopte precies op deze tocht. Ik moet denken aan een spreuk van mijn zenmeester: ‘In de toekomst is alles mogelijk maar als je achteromkijkt, lijkt het alsof het precies zo moest zijn.’ Deze spreuk is helemaal geen vanzelfsprekendheid. Je kunt ook tegen de stroom in roeien en voortdurend geconfronteerd worden met de gevolgen van je eigen mismanagement.
Het Tijdsurfen is geïmpregneerd door het leven in de zentempel. Het leven in de tempel volgt een natuurlijk en harmonisch ritme. Dit zijn geen met het verstand bedachte regels waar men zich aan moet houden, maar het ritme is een gevolg van eeuwenoude ervaring die zich gecondenseerd heeft tot een stromende tijdsrivier.
Tijdsurfen legt uit hoe deze rivier omgaat met taken en opdrachten, met tegenvallers en hindernissen, met problemen en een emotionele gebeurtenis. Telkens blijf je rustig, telkens voel je precies welke stap je te doen hebt. En als je terugkijkt stel je tot je tevredenheid vast dat het precies zo moest zijn zoals het gelopen is.

Drie mogelijkheden
1. Meteen in september start er een nieuwe workshop ‘Stressvrij werken met Tijdsurfen’ van vijf sessies van 2 uur met directe begeleiding van mij. Naar de workshop ‘Stressvrij werken met Tijdsurfen’

2. Je kunt ook kiezen voor de Online videotraining van 12 lessen van 10 minuten die onlangs is uitgebreid met 4 bonuslessen. Deze training volg je in je eigen ritme. Je krijgt ondersteuning per email en kunt ervoor kiezen om deel uit te maken van een groep die directe begeleiding krijgt van mij. Naar de videotraining ‘Stressvrij werken met Tijdsurfen’

3. Ben je al vertrouwd met het Tijdsurfen, kun je de Opleiding trainer Tijdsurfen volgen. De opleiding duurt 7 dagen en na de opleiding kun je trainingen Tijdsurfen verzorgen of het Tijdsurfen integreren in je coachingspraktijk. Vraag een vrijblijvend oriënterend gesprek aan.