19 nov Iets anders dan pasta

‘Kun jij nog iets anders bedenken wat we kunnen eten als pasta?’ Er valt een lange stilte. Dan zegt Katz: ‘Toast?’ Tijdens onze vakantie, als mijn vrouw aan het stuur zit van het blauwe busje en soms ook ‘s avonds, lees ik voor uit het boek Terug naar Amerika van Bill Bryson. In het boek verhaalt Bill over de trektocht die hij en zijn jeugdvriend maken over de Appalachian Trail, een 3500 km lang traject dwars door de bergen van Oost-VS.
Bill en Katz hebben net een week van afzien achter de rug. Of liever gezegd vanaf het begin van de reis is het afzien. Bill beschrijft oergeestig hoe Katz al tijdens de eerste dag een belangrijk deel van zijn bagage uit zijn rugzak werpt maar wel het minder belangrijke snoepgoed heeft behouden.
De mannen zijn helemaal niet gemaakt voor deze zware tocht en toch sjokken ze voort. Langzaamaan komen ze in een ritme en accepteren ze alle tegenslag die op hun pad komt. De band tussen beide mannen die allebei kort van stof zijn, versterkt zich.

Met een vuurtje naast een beek
‘Stop,’ zeg ik tegen mijn vrouw ‘nu wil ik toch even bezwaar maken. Trekken met een volle rugzak door de natuur kan zwaar zijn, oké, maar hoeft geen zelf opgelegde straf te zijn.’
Vroeger heb ik meerdere natuurreizen gemaakt, zoals wij dat noemden. We hadden zelf een tipi gemaakt met een grondzeil waarvan elke deelnemer een stukje droeg. We trokken soms meerdere weken de wildernis in en voedden ons deels met wat we vonden. ’s Avonds zochten we lange dunne boomstammetjes om de tipi op te zetten. We stonden naast een helder beekje of een meertje. We bakten chapati op het vuur. We kiemden granen die we bij ons hadden in natte buideltjes, plukten wilde groenten en leerden de eetbare paddenstoelen onderscheiden. Al vanaf dag 1 had ik het gevoel één te zijn met de natuur en dat gevoel verliet mij pas weer als we uit het bos naar de bewoonde wereld gingen.
Mijn vrouw kijkt mij ongelovig aan. ‘Je bent wel een aparte’, zegt ze.

Op kracht of op gevoel
Terwijl ik dit vertel aan mijn vrouw, valt mij te binnen hoe deze twee vormen van trekken verschillen van elkaar. Bill en Katz hebben een afspraak met zichzelf gemaakt. Ze starten aan het begin van de trail, op de afgesproken dag en lopen dat pad. Het pad vervolgen ze, wat er ook gebeurt. Het is een zware lichamelijke en geestelijke uitdaging, een zelf opgelegde challenge die zij op wilskracht volbrengen. Af en toe gaan zij naar een stadje om hamburgers te eten en zich te douchen en keren dan weer terug.

Wij hebben alleen ongeveer ons beginpunt vastgelegd. Verder volgen we van dag tot dag onze neus. Als we op een mooie plek zijn, blijven we een dagje. We zijn creatief met voedsel. We hebben prachtige ontmoetingen met dieren en mensen. Wij gebruiken niet onze wilskracht maar ons gevoel.

Gooi die zware last van je af
Ik heb altijd al een gezonde scepsis gehad over op wilskracht een taak volbrengen. Veel mensen slopen zichzelf met werken op wilskracht omdat ze geen andere manier kennen. Je maakt een lijstje van de taken die je ‘moet’ doen vandaag, begint met tegenzin aan de overstromende Inbox en drinkt vele bakken koffie om de motor draaiende te houden. Je bent geïrriteerd als je voor de zoveelste maal onderbroken wordt en eindigt de dag door de laatste energie eruit te persen. Als je thuiskomt ben je humeurig en kunt niets meer hebben. Om de volgende dag weer die zware last op je schouders te gaan torsen. Ongemerkt stoom je af op een burn-out.

Tijdsurfen maakt het leven licht. Je surft op de golven van de tijd. Je kiest telkens bewust voor de taak die je gaat doen. En als je iets moois tegenkomt, kun je er zomaar wat langer bij blijven stil staan. Soepel laveer je tussen werk en thuis. ’s Avonds ben je voldaan want je bent creatief geweest en had interessante ontmoetingen en uitwisselingen. En je bent verbaasd hoeveel productiever je was dan wanneer je op wilskracht had gewerkt.

In een kleine groep
9 september start er een nieuwe online workshop ‘Stressvrij werken met Tijdsurfen’. In vijf sessies leer je stap voor stap hoe je steeds meer vanuit je gevoel kunt leven en werken. Je leert de witjes kennen, die een essentieel moment voor de Tijdsurfer zijn waarin hij tot rust komt maar ook ruimte geeft aan zijn creativiteit. Je merkt op hoe uitstelgedrag moeiteloos verdwijnt. ‘s Nachts slaap je weer beter want het piekeren is verdwenen.

We werken in een kleine groep van max. 10 deelnemers zodat individuele aandacht gewaarborgd is.
Meer info en inschrijven voor de workshop ‘Stressvrij werken met Tijdsurfen’

schilderij: Aielle Erens voor ‘Goed Gevoel, emoties als medicijn’